Like Clockwork

In 1984 mocht ik kortstondig recensies schrijven voor het muziekblad Vinyl. Zeer kortstondig, zo bleek, want de bijdrage bestond uit het bespreken van drie lp’s en werd beoordeeld als te feitelijk, teveel op de muziek gericht. Het moest frivoler; de lp van Flash and the Pan bijvoorbeeld. Het zou toch leuk zijn als ik beschreef hoe ik een banaan at terwijl ik de muziek beluisterde. Een regelrechte missmatch, want ik ging de lp vanuit mijn bed beluisteren. De lp heette ‘Early Morning Wake Up Call’, dus had ik de wekker gezet om 6 uur. 

 

 

Flash and the Pan was een Australische newwaveband, althans dat is te lezen in Wikipedia. En werd eind jaren zeventig door twee leden van The Easybeats opgericht, George Young en Harry Vanda. Nadat The Easybeats in 1969 gesplit waren, ontpopten Young en Vanda zich tot een invloedrijk team van producers, dat AC/DC en John Paul Young ondersteunde. Ze schreven songs voor deze artiesten, en begonnen vanaf de late jaren 70 onder de naam Flash and the Pan ook zelf nummers te maken. Ik vond de plaat een niemendalletje, niet de moeite van een recensie waard, zeker niet zo vroeg in de morgen. Je kon mij er niet het bed voor uitkrijgen. Nou ja, alleen om de plaat om te draaien.

 

Het was misschien jeugdige overmoed. Nog steeds voel ik de behoefte te schrijven over muziek. Zoals nu. Het nieuwe album van de Queens of the Stone Age bijvoorbeeld: Like Clockwork. ‘Is there anyone out there’? Reken maar. Het is de beste Queensplaat sinds 'Songs for the Deaf'. Doet bij tijd en wijle denken aan de opwindendste live shows die de band al jaren geeft. Dieper en volwassener, het is opgewonden wakker worden.

 

Jan Dronkers