Compositie

Ik kijk even op van het beeldscherm. Oké, het is een opdracht, een interview verpakken in 175 woorden. En dat betekent terug naar het oude handwerk. Even opstaan, lopen en denken. Het is ‘lang geleden’ dat de essentie echt bespeeld moest worden. Het is als componeren; een leeg vel… noten dwarrelen over elkaar heen. De structuur is nog ver te zoeken. Ook de maatvoering is nog ver weg. Opeens is daar het ritme, de balans. Misschien nog wel meer dan in muziek, is dat ritme in tekst van belang. Klanken verdringen zich op het A4-tje. Er is meer dan klanken, er is ook nog inhoud. Er vindt een kruisbestuiving plaats waarin ritme wedijvert met de klank. Feiten worden overschaduwd door nuances. Eigenlijk is er niets mooiers dan zorgen dat het past, dat je precies uitkomt op die 175 woorden, dat er geen ballast meegedragen wordt in de tekst, maar dat die met behoud van de nuance uit de printer komt.
 
Jan Dronkers